Glasvezel als basis voor breedband Internet

Vroeger werden koperkabels gebruikt in datanetwerken. Tegenwoordig worden deze in toenemende mate vervangen door glasvezel. De enorme hoeveelheden data die over het Internet stromen, kunnen eenvoudigweg niet meer door koperdraad verwerkt worden. Verder heeft koper dure versterkers nodig om lange afstanden te overbruggen. Glasvezel is ontwikkeld om data over grote afstanden te transporteren.
Geen wonder dat de laatste jaren op allerlei plaatsen glasvezel is neergelegd. Dit heeft geleid tot een inmiddels bekend straatbeeld: opengebroken straten waarin bundels mantelbuizen in allerlei kleuren worden gelegd. In zo’n buis passen kabels bestaande uit tientallen tot honderden glasvezels.
In een glasvezelnetwerk krijgt elke aangesloten instelling de beschikking over één of meerdere glasvezelparen. Deze vezels hebben ieder een capaciteit van ten minste 1 Gbit/s en kunnen naar eigen inzicht worden ingezet. In een gemiddelde stad zal één kabel met 48 of 96 vezels voldoende zijn om de eerste belangstellenden aan te sluiten. Echter, aangezien het neerleggen van de infrastructuur veel duurder is dan de kabel zelf, ligt het voor de hand om direct (ten minste) twee mantelbuizen neer te leggen. Op die manier is er voldoende capaciteit beschikbaar voor toekomstige uitbreiding van het glasvezel-netwerk.

De fiber bestaat uit twee soorten glas: een flinterdunne kern ('core') en een dikkere mantel ('cladding') die in elkaar gesmolten zijn. De glassamenstelling is zodanig gekozen dat laserlicht de neiging heeft om vooral in de kern te blijven. De glazen mantel voorkomt dat licht naar buiten lekt en verloren gaat. Zo wordt glasvezel een superefficiënte geleider voor lichtpulsen over grote afstanden. Om de cladding zit een plastic buitenmantel om te zorgen dat de dunne glasvezel wordt beschermd tegen breuk.
Digitale informatie wordt door een glasvezel gestuurd door manipulatie van een infrarode lichtstroom uit een laser: aan-uit-aan-uit enzovoort. Het is vergelijkbaar met het seinen van een boodschap in het donker door middel van een zaklantaarn en morsecode, waarbij een serie van punten en strepen informatie vormt. Hoe sneller de laser aan en uit kan flikkeren, hoe sneller de informatie kan worden overgestuurd. De snelheid waarmee de data wordt verzonden, wordt 'bit-rate' genoemd en wordt meestal aangeduid als bits per seconde. Met een bitrate van 10 Gbit/s is het mogelijk om in één seconde de tekst van meer dan duizend boeken te versturen.